آزادی مشروط

آزادی مشروط فرصت و مجالی است که پیش از پایان دوره محکومیت به محکومان در بند داده می شود تا چنانچه در طول مدتی که دادگاه تعیین می کند از خود رفتاری پسندیده نشان دهند و دستورهای دادگاه را به موقع اجرا گذارند از آزادی مطلق برخوردار شوند. قانونگذاران بنا به دلایل متعددی آزادی مشروط زندانیان را پذیرفته اند.

سیاستگذاران کیفری ، آزادی مشروط را یکی از ابزارهای مقابله با تکرار جرم شناخته و امیدوارند که تهدید اجرای مجازات در مدت آزادی مشروط تغییر مطلوبی در رفتار محکومان پدید آورد.

همچینن اعطا یا آزادی مشروط، زندانیان را تشویق می کند که در مدت اجرای مجازات، مستمرا از خود حسن رفتار نشان دهند.

بر این اساس آزادی مشروط وسیله ای است برای حفظ و تأمین نظم در داخل زندان به شمار می رود که زندانیان این امید را دارند که از این امتیاز برخوردار شوند. ابراز رحم و شفقت نسبت به کسانی که با رفتاری نیکو آثار تنبیه و پشیمانی از خود بروز داده اند کاملا سزاست به خاطر اینکه عدالت کیفری با اصلاح بزهکاران تامین می شود ادامه مجازات آنها بیهوده است.

اولین شرط آزادی مشروط این است که متهم سابقه محکومیت قطعی به مجازات حبس نداشته باشد.

طبق ماده ۳۸ قانون مجازات اسلامی هر کس برای اولین بار به علت ارتکاب جرمی به مجازات حبس محکوم شود می تواند به حکم دادگاه از آزادی مشروط برخوردار شود.

به عبارتی دیگر نداشتن سابقه محکومیت، به طور مطلق در این ماده شرط استفاده از آزادی مشروط نیست بلکه محکوم علیه نباید سابقا به حبس محکوم شده باشد.

شرط دوم استفاده از آزادی مشروط این است که مقداری از مدت حبس توسط متهم طی شده باشد.

اعطای آزادی مشروط منوط است که محکوم علیه نصف مدت مجازات حبس را گذرانده باشد. ملاک احتساب در این مورد مدت زمانی است که در حکم دادگاه قید شده و به اجرا درآمده است.