روابط نامشروع
ماده ۶۳۷ قانون مجازات اسلامی به رابطه نامشروع پرداخته است. اما مقنن در قانون تعریفی از «رابطه نامشروع» ذکر نکرده است.
چنانچه روابط بین مذکر و مونث که به سن بلوغ رسیده‌اند از طریق شرعی آن یعنی جاری شدن صیغه نباشد، رابطه نامشروع است.
اصطلاح رابطهِ نامشروع در معنای خاص خود در مقابل رابطهِ مشروع استعمال می‌شود. رابطهِ مشروع، ارتباطی است که در اثر عقد ازدواج (اعم از دائم یا موقت) حاصل می‌شود در این صورت، اگر اعمال و افعالی را که زن نسبت به شوهر و یا شوهر نسبت به زن مجاز به انجام است، دیگران مرتکب شوند، رابطهِ نامشروع به وجود می‌آید.
به طور کلی باید گفت لفظ رابطهِ نامشروع متأثر از مبانی اعتقادی و اخلاق اسلامی است و ناظر به برقراری ارتباط جسمی و لفظی (به صورت بگو و بخند) بین زن و مرد نامحرم است، مانند اینکه زن شوهرداری در محل کار خود با مرد دیگری رابطهِ دوستی پیدا کند یا با او به سینما و مسافرت برود. همچنین اعمال دیگری همچون مکالمات تلفنی، ردوبدل کردن مکاتبات عاشقانه و گردش در پارک و خیابان، ممکن است رابطهِ نامشروع تلقی شوند.
جرم رابطه نامشروع از جرائمی محسوب می‌شود که نیاز به شاکی خصوصی ندارد.
یعنی دادستان می‌تواند شخصاً و بدون اینکه شاکی خصوصی شکایت کند، وارد رسیدگی به این جرم شود.
براساس ماده ۶۳۷ قانون مجازات اعمالی از قبیل :
تقبیل (بوسیدن) ، مضاجعه (کنار هم خوابیدن ) ارتباط نامشروع تلقی می شود و مجازات آن تا نود و نه ضربه شلاق است .